نوحوا علی الحسین که جدم غریب بود
در بین سی هزار نفر بی حبیب بود

نوحوا علی الحسین که یک شاه بی پناه
تنها فتاده بود به چنگال یک سپاه

نوحوا علی الحسین لبش تشنه و کباب
می‌گفت از عطش جگرم آب آب آب

نوحوا علی الحسین غریبانه کشته شد
نوحوا علی الحسین چو بیگانه کشته شد

نوحوا علی الحسین هوا گشت نیلگون
شد اسمان به رنگ کبودی و نیلگون

نوحوا علی الحسین پسر زینب غمین
آمد دوان به خیمه‌گه زین العابدین

تا عمه‌جان پرده‌ی آن خیمه را کشید
یعقوب کربلا چو هوا را به دیده دید

نوحوا علی الحسین سری روی نیزه‌هاست
سر از تنش جدا و تنش از سرش جداست